Świadectwa

Szczęść Boże,

Nazywam się Edyta, mam 32 lata i pochodzę z Warszawy. Poczułam wewnętrzną potrzebę, aby podzielić się historią mojej przyjaźni ze św. Joanną Berettą Mollą. Trochę to dla mnie dziwne, a zarazem strasznie wzruszające i radujące serce móc powiedzieć, że mam koleżankę w niebie, która się mną opiekuje, której obecność odczuwam każdego dnia. Nie znam nikogo wokół siebie kto miałby podobne doświadczenia przyjaźni ze świętym.

Ze św. Joanną po raz pierwszy spotkałam się w szpitalu położniczym w marcu 2016 roku czyli całkiem niedawno. Moja siostra urodziła synka. Na drugi dzień po porodzie przyszłam do szpitala, aby ich odwiedzić. Siedziałam w pokoju siostry i poznawałam nowego członka naszej rodziny, gdy przyszły na obchód panie pielęgniarki i poprosiły wszystkich gości o opuszczenie pokoju. Wychodząc dostrzegłam na ścianie obrazek kobiety z dzieckiem na ręku podpisany: św. Joanna Beretta Molla. Miałam chwilę czasu, więc usiadłam w korytarzu na krześle, wzięłam telefon do ręki i wygooglalam św. Joannę. Zaczęłam czytać jej życiorys. Dwie rzeczy bardzo mnie uderzyły. To Kościół ma takich świętych?!!! Byłam zaskoczona, że matka, żona, kobieta mogła zostać świętą. Do tej pory świeci jawili mi się jako osoby stanu duchownego, w habicie, męczennicy – cierpiętnicy, pogrążeni w modlitwie. A tutaj radosna, zadowolona z życia kobieta. Druga rzecz, która mnie dotknęła to fakt, że Joanna miała dobry work – life balance jakbyśmy mogli powiedzieć używając współczesnego języka. Z powodzeniem łączyła rolę matki i żony, miała też przestrzeń dla siebie i Pana Boga. Jej historia była odpowiedzią na nurtujące mnie pytanie czy kobieta może łączyć życie rodzinne z życiem zawodowym, czy zawsze musi dokonać wyboru? Czy istnieje jakiś złoty środek? Jak widać odpowiedź na moje pytanie i sądzę pytanie wielu kobiet z XXI wieku została już udzielona i to dobre 70 lat temu na przykładzie życia św. Joanny. Czytając jej historię zadałam sobie pytanie: Gdzie jesteś? Poczułam potrzebę pomodlić się do niej. Byłam pewna, że będę musiała sobie trochę pojeździć po Polsce, aby znaleźć miejsce związane z tą świętą. I co się okazało, jej relikwie znajdują się w kościele, który nie jest moją parafią, ale z racji, że leży blisko mojego domu to do niego od dziecka chodziłam na Mszę Świętą. Muszę dodać, że na tamten moment byłam osobą wierzącą, ale mało praktykującą. Od zawsze wierzyłam w Boga i od dziecka wiem, że on istnieje, co do tego nie mam żadnych wątpliwości, nie wiem skąd to mi się wzięło, ale tak mam. Pochodzę z rodziny dość wierzącej, jednak nasze praktyki religijne z czasem zmalały, w rodzinie wydarzyły się też nieprzyjemne rzeczy, starsze pokolenia były bardziej zaangażowane. Moją potrzebę zobaczenia się ze św. Joanną odłożyłam na kiedyś.

Po jakimś miesiącu od urodzenia synka moja siostra poprosiła mnie, abym została chrzestną. Istniała jednak poważna przeszkoda. Nie byłam osobą z przyjętym sakramentem bierzmowania. Oczywiście w gimnazjum rozpoczęłam kurs przygotowujący do bierzmowania, ale go nie ukończyłam. Nie uczestniczyłam we wszystkich wymaganych nabożeństwach czy praktykach, więc nie uzbierałam wymaganych podpisów. Moja mama jest nauczycielką i wpadła na pomysł, że ksiądz który z nią pracuje w jednej szkole może mi podpisać tę książeczkę i tak się stało, ksiądz podpisał. Tylko ja źle się z tym czułam, dla mnie było to oszustwo, nie mogłam oszukać Pana Boga i wtedy sobie pomyślałam, że kiedyś porządnie zrobię to bierzmowanie, albo wcale.

Przyjąć sakrament bierzmowania nie jest trudno w Warszawie, jest on, a przynajmniej był w tamtym czasie udzielany osobom dorosłym parę razy w miesiącu w katedrze św. Floriana, trzeba było tylko spełnić wymagania formalne m.in posiadać zaświadczenie o ukończeniu kursu przygotowawczego. Ja niestety takiego nie miałam. Podzieliłam się moim problem z koleżankami z pracy. Jedna podsunęła mi pomysł, żeby udać się do księdza, gdzie robiłam kurs za czasów gimnazjalnych (to jest ten kościół od którym już wspomniałam z relikwiami św. Joanny, ten do którego chodziłam na Mszę) i porozmawiać z nim czy jest dla mnie jakieś rozwiązanie. Tak zrobiłam, udałam się do parafialnej kancelarii, nakreśliłam księdzu sytuację i ten ksiądz zgodził się zrobić mi przyspieszony kurs przygotowujący do bierzmowania. Zależało mi na czasie, bo był początek kwietnia, a chrzciny miały być 22 maja. Miałam odbyć cztery spotkania z księdzem, a do każdego przygotować się poprzez przeczytanie książki, niestety nie pamiętam jaka to była książka, chyba jakiś katechizm dla dorosłych. Wyszłam z kancelarii i od razu pobiegłam do parafialnej księgarni, aby kupić tę książkę. Odszukałam ją na półce, podeszłam do kasy, ale nie mogłam za nią zapłacić, bo akceptowana była gotówką, a ja miałam przy sobie tylko kartę. Odstawiłam książkę na jej miejsce i wyszłam w poszukiwaniu bankomatu. Wróciłam z pieniędzmi i od razu poleciałam do miejsca gdzie zostawiłam książkę. Kiedy zdejmowałam ją z półki przed oczami zobaczyłam gazetę, cały numer był poświęcony Joannie, postanowiłam ją kupić. Przy kasie Pani powiedziała mi, że gazetę da mi za darmo, bo to numer był z grudnia 2014 roku, a mieliśmy kwiecień 2016 roku. W domu zaczęłam ją czytać i postać św. Joanny zaczęła mnie coraz bardziej fascynować. Postanowiłam również, że skoro man przystąpić do sakramentu bierzmowania to czas wybrać się do Kościoła na Mszę. Po dłuższym czasie nieobecności trafiłam na niezwykłą mszę, bo z nabożeństwem do świętej Joanny, a na koniec Mszy można było nawet ucałować jej relikwie. Św. Joanna po raz kolejny do mnie przyszła. Trzecie spotkanie z księdzem przypadło 28 kwietnia czyli we wspomnienie św. Joanny. Tego dnia mój sześciotygodniowy siostrzeniec miał operację ratującą życie. Okazało się, że cierpi na pewne schorzenie układu pokarmowego i tylko pilna interwencja chirurgiczna może mu pomóc. Pomimo, że była to bardzo trudna i dostarczająca ogromnego stresu sytuacja, to w moim sercu był pokój. Operacja się udała, a dzisiaj mój siostrzeniec jest zdrowym, pogodnym , bystrym pięciolatkiem. Po tym zdarzeniu już wiedziałam kto zostanie moim patronem do bierzmowania. Byłam wtedy także świadoma, że bierzmowanie nie polega na wyborze imienia jak sądziłam będąc nastolatką, ale na wyborze patrona, którego życiorys jest nam najbliższy i którego chcemy naśladować, patrona który będzie naszym przyjacielem i orędownikiem przed Bogiem. Dnia 13 maja 2016 roku w wieku 27 lat przystępuje do sakramentu bierzmowania, tak jak chciałam uczciwie i w pełni świadomie. W trakcie tej uroczystości czuję się spokojna, wręcz czuję obecność Ducha Świętego co zauważają moja mama i siostra, które towarzyszyły mi tego dnia. Mówiły, że wyglądałam na bardzo przejętą. Powiem szczerze, że potem też nie byłam przykładem idealnie praktykującego katolika, ale moje życie ogólnie zaczęło się zmieniać. Nabrałam większej pewności siebie, poradziłam sobie ze swoimi wewnętrznymi demonami, lękami i strachem, zaczęłam próbować nowych rzeczy, bardziej otworzyłam się na świat i ludzi. Myślę, że święta Joanna też mi gdzieś towarzyszyła w tym poznawaniu siebie. Bardzo chciałam podróżować i zobaczyć piękno świata, ale tak wyszło, że koleżanki, siostra zajęte, mają mężów i chłopaków, swoje życie i obowiązki, a ja nadal sama i nie miałam z kim wyjechać. Odważyłam się na samotny wyjazd za granicę, to nie był mój pierwszy raz za granicą, ale pierwszy raz całkowicie byłam zdana tylko na siebie. Kupiłam bilety lotnicze do Bergamo. Przed samym lotem płakałam, zastanawiając się co ja robię, że to błąd, ale jak tylko usiadłam w samolocie, ogarnął mnie błogi spokój. Lot umilił mi widok ośnieżonych alpejskich szczytów. Wylądowałam w Bergamo i ruszyłam na zwiedzanie miasta. Nie wiem czemu, ale ciągle miałam wrażenie, że coś tutaj związane jest ze świętą Joanną, ale nie wiedziałam do końca co. Dopiero po powrocie do Polski zorientowałam się, że przecież przez jakiś czas Joanna wraz ze swoją rodzinną mieszkała w Bergamo. Jakoś ten fakt przed zakupem biletów i będąc tam na miejscu zupełnie mi umknął, pomimo, że znałam już dość dobrze życiorys mojej świętej i wiedziałam, że pochodzi regionu Lombardia, z okolic Mediolanu. Nawet próbowałam pojechać do niej do Mesero, ale deszczowa pogoda pokrzyżowała mi plany. Dojechałam pociągiem nawet do Magenta, ale deszcz był tak silny i nie było transportu do Mesero, że zdecydowałam się odpuścić. Widać święta Joanna jeszcze nie chce mnie u siebie. Druga próbę wyjazdu do Mesero podjęłam w 2020 roku. Kupiłam bilety na koniec kwietnia, żeby 28 kwietnia spędzić dzień razem ze święta Joanną. Niestety narastająca epidemia nie pozwoliła mi na wyjazd. Może do trzech razy sztuka? W każdym razie ten pierwszy wyjazd do Bergamo zaczął nowy etap w moim życiu. Zaczęłam podróżować, a każda kolejna podróż nie była już samotna z braku wyboru. Zawsze znalazł się ktoś kto chciał i mógł ze mną jechać czy to z rodziny czy z przyjaciół. Tak bardzo urzekło mnie Bergamo, że odwiedziłam je jeszcze dwukrotnie (i planowałam kolejny wyjazd), że raz zrobiłam coś szalonego. Jednodniowy, samotny wypad na Jarmark Bożonarodzeniowy do Bergamo. Przyleciałam Wizzarem rano z Okęcia, a wróciłam wieczorem Raynerem na lotnisko w Modlinie.

Miniony rok to dla wielu ludzi jeden z trudniejszych momentów, strach o swoje zdrowie i życie, niektórzy tracą pracę, albo dorobek życia, niepewność jutra, niepokojące wiadomości płynące ze święta, a do tego liczne ograniczenia i izolacja. Dla mnie 2020 rok był łaskawy, było wiele szczęśliwych momentów, jeszcze przed epidemią zdążyłam odwiedzić moje ukochane Włochy, były też gorsze, ale udało mi się rozwiązać wiele problemów, nawet takich, które od dawna uważałam, że są nie do rozwiązania. Na początku tego roku stało się coś dziwnego. Miałam sen, w tym śnie widziałam św. Joannę, uśmiechała się do mnie. Powiem szczerze, że trochę się wystraszyłam i na drugi dzień poleciałam do Kościoła. I od tego momentu zaczęło się moje pełniejsze nawrócenie. Po x latach poszłam do Kościoła w środę popielcową, częściej zaczęłam ogólnie bywać w kościele, zaczęłam czytać – sięgać po Pismo Święte, szukać w Internecie różnych materiałów związanych z wiarą, sięgnęłam po różaniec – od czasów szkolnych go nie ruszyłam, nawet odmówiłam 2 Nowenny Pompejańskie i to nawet nie dlatego, żeby coś wymodlić, bo chciałam i teraz już nigdy nie pomyślę, że różaniec to bezsensowne klepanie zdrowasiek. Podczas pierwszej nowenny wydarzyło się coś co mi to uświadomiło, szczegóły zachowam dla siebie. Nie będę kłamać, że jestem ideałem i wzorem do naśladowania w kwestiach wiary, bo dużo jeszcze jest do zrobienia, ale coś się zmieniło. W minionym roku nie tylko miałam sen ze święta Joanną, ale była ze mną w ważnym momencie, gdy się przeprowadziłam. Pojechałam do mamy zabrać część książek, nagle wypadła mi książka ” Święty Joanna Beretta Molla” napisana przez Elio Guerriero i męża Joanny Piotra Mollę. Zapomniałam o jej istnieniu, ale postanowiłam zabrać ją ze sobą. Wróciłam do nowego mieszkania i zaczęłam przeglądać tę książkę. Urodziła się 4 października przeczytałam, akurat był 4 października 2020 roku. Takich podobnych wydarzeń w moim życiu było wiele. Czasem, gdy się czymś martwiłam, albo miałam jakiś problem, to zawsze natrafiłam na wizerunek św. Joanny, a to co mnie trapiło rozwiązało się. Oczywiście to nie znaczy , że św. Joanna ma za mnie wszystko zrobić. Pan Bóg tworzy wydarzenia, konkretne warunki, stawia na naszej drodze konkretnych ludzi, a naszym zadaniem jest na nie odpowiedzieć, nie siedzieć bezczynnie, mieć otwarte serce, oczy i umysł i poszukiwać.

Pewnie Ty, który to czytasz zastanawiasz się jak wygląda moje życie rodzinne, bo Joanna to w końcu patronka rodzin, małżeństw, narzeczonych, kobiet oczekujących potomstwa. Jestem dokładnie tym samym wieku jak ona i ja również rozeznaje swoje powołanie. Dnia 30 listopada byłam na Mszy z nabożeństwem do św. Joanny. Na koniec była litania do świętej Joanny i padły tam słowa, które gdy tylko usłyszałam, to czułam się jakby coś mnie uderzyło i zaczęłam płakać „Św. Joanna powołana do małżeństwa”. Czy to i moje powołanie? Pomódlcie się proszę za mnie przyjaciele św. Joanny, abym dobrze odczytała to, do czego stworzył mnie Pan Bóg. Piszę to świadectwo jako ogromne dziękuję kierowane do św. Joanny, za pomoc i wstawiennictwo. Nie wiem czym zasłużyłam sobie na taką łaskę i może moje świadectwo doda komuś otuchy w tych trudnych czasach. Nawet jeśli czujemy się osamotnieni, to gdzieś tam na górze jest ktoś kto modli się i wstawia się za nami.

Edyta
Świadectwo cz. 1

Świadectwo cz. 2

Ciąg dalszy historii mojej przyjaźni ze Święta Joanną

Do trzech razy sztuka czyli zaproszenie od Świętej

Powyższe świadectwo wysyłałam na skrzynkę mailową Stowarzyszenia na początku lutego tego roku. Zostałam Sympatykiem Stowarzyszenia i dostałam propozycję włączenia się w inicjatywę modlitewną „SMS za rodzącą ” na którą przystałam. W międzyczasie poznaję dalej Pana Boga i św. Joannę. Ta kobieta nigdy nie przestaje mnie fascynować i zadziwiać. Pod koniec maja jadę z koleżanką w góry w okolice Rabki. Decyduję, że jednego dnia wybierzemy się na Górę Potaczkową. Bardzo chciałam tam dotrzeć, bo wiem, że tuż przy szczycie znajduje się jedna z kapliczek poświęconych św. Joannie ufundowana przez Stowarzyszenie. Zdobywamy szczyt, a ja udaję się do kapliczki i w skrzyneczce zostawiam swoją intencję. Zapytałam się Joanny: Co dalej ? Odpowiedź przyjdzie szybko, bo w połowie sierpnia dowiaduję się, że Stowarzyszenie organizuje w październiku Pielgrzymkę śladami św. Joanny. Waham się czy jechać, bo w planowanym terminie pielgrzymki zapisałam się na rekolekcje do Jezuitów w Zakopanym. Decyduję się odwołać rekolekcje i lecieć do św. Joanny, gdyż po pierwsze jak mówi stare porzekadło „do trzech razy sztuka”, a ja już dwa razy próbowałam się tam dostać i nie wyszło, więc stwierdziłam, że może uda się za trzecim. Po drugie dostrzegam w tym odpowiedź na moją prośbę zostawioną na Potaczkowej. Po trzecie pielgrzymka przypada idealnie w terminie mojego urlopu. U mnie w pracy jest taka zasada, że plany urlopowe rozpisujemy na początku każdego roku i ze względu na charakter mojej pracy są one raczej niemożliwe do zmiany. To wszystko razem odczytałam jako zaproszenie od samej Świętej, więc nie wypadało odmówić, a w momencie , gdy Monika ze Stowarzyszenia napisała mi, że pierwotnie pielgrzymka była zaplanowana w innym terminie, to miałam pewność, że muszę tam być.

Pielgrzymka czyli nie tylko chodzenie i zwiedzanie, a spotkania…

Trochę stresu dostarczał mi fakt, że nikogo kto jechał na pielgrzymkę nie znałam osobiście. Pojechałam trochę w ciemno, ale warto było, bo poznałam cudownych ludzi. Umiałam z nimi znaleźć wspólny język pomimo, że dzielił nas wiek, większość mogła by być moimi rodzicami, a niektórzy nawet dziadkami. Zbliżały nas do siebie św. Joanna i nasze doświadczenia z jej osobą, spotkania w grupach, wspólna modlitwa i posiłki przy jednym stole. Dziękuję Bogu, że postawił mi tych ludzi na drodze, bo przywrócili mi podłamaną wiarę w sakrament małżeństwa.

Cieszę się, że był z nami również ks. Piotr Gąsior, autor książek i artykułów o Św. Joannie. Czytałam wcześniej niektóre z nich, ale nigdy nie przypuszczałam, że kiedykolwiek poznam samego autora.

Podczas pielgrzymki doświadczyłam, że chyba sama Joanną chciała się z nami spotkać. Drugiego dnia po przylocie udaliśmy się w jej rodzinne strony, było Ponte Nuovo, Mesero i Magenta. W Magenta weszliśmy do Kościoła św. Marcina gdzie Joanną została ochrzczona i wzięła ślub. Czytałam akurat akt zawarcia jej małżeństwa, gdy doznałam olśnienia. Było w nim napisane, że została ochrzczona 11 października. Zapytałam się, chyba Gosi.

– Jaki mamy dzisiaj dzień?

– 11 października. Taki mały znak od świętej, że jest z nami ;-).

Poznając okolice gdzie mieszkała, pracowała i po prostu cieszyła się życiem św. Joanna – czułam ogromne wzruszenie. To poruszające siedzieć w jej ulubionej ławce, ale jeszcze bardziej niesamowite jest spotkać świadków życia św. Joanny – ludzi, którzy mieli z Nią rzeczywisty, namacalny kontakt.

Refleksje po pielgrzymce czyli prezenty od Pana Boga…

Prezent pierwszy – Pogoda

W trakcie pielgrzymki pogoda była cudowna. Jakby ktoś specjalnie dla nas ją przygotował. Codziennie było ciepło, świeciło słońce i niebo miało taki piękny, soczysty niebieski kolor, prawie żadnej chmurki na nim. Doświadczam tego o czym pisze Joanna w jednym listów do swojego męża.

„… Jakże się nie radować i nie wielbić Boga,

kiedy się staje na górze pod błękitem nieba…”

Prezent drugi – Zrozumienie

To nie była dla mnie tylko wycieczka z planem zwiedzania to były dla mnie rekolekcje. Pierwsze świadome rekolekcje. Podczas pielgrzymki zrozumiałam, dlaczego wcześniej nie udało mi się dotrzeć w okolice św. Joanny, choć byłam naprawdę blisko. Po prostu zaliczyłam bym kolejne miejsce, które chciałam zobaczyć i prawdopodobnie moja przygoda że św. Joanną i Bogiem dobiegła by końca. I nie poznałabym tyłu fantastycznych ludzi (to też uważam z prezent). Bóg dokładnie wie kiedy jest właściwy czas i miejsce. Po drugie sama nie byłabym w stanie dotrzeć w te wszystkie urocze i zachwycające miejsca związane ze św. Joanną.

Doświadczałam też czegoś czego Bóg uczy mnie od dłuższego czasu, że On może nasze plany czy życie zmienić w jedną chwilę. My już się nastawiamy, że coś się wydarzy, bo tak zaplanowaliśmy, lub w ogóle straciliśmy nadzieję na pewne rzeczy i wtedy wkracza Pan Bóg i zmienia bieg wydarzeń. I mimo, że wyszło inaczej od naszych wyobrażeń, okazuje się, że dobrze się stało. Po prostu Jemu Zaufaj i pozwól działać. Parę przykładów. Drugiego dnia pielgrzymki według planu mieliśmy płynąć statkiem do Giffy po jeziorze Maggiore, a wylądowaliśmy w Courmayeur w górach. O tym, że jedziemy do Doliny Aosty dowiedzieliśmy się wieczór przed wyjazdem. Powiem szczerze, że był to miły prezent, bo gdy poinformowano mnie o pielgrzymce to miałam cichą nadzieję, że tam trafimy. Podobnie było z wycieczką do Mediolanu. Mieliśmy udać się na spotkanie z mistrzem Da Vinci, a wylądowaliśmy na dachu katedry w Mediolanie. Moje kolejne marzenie się spełniło. Już dwa razy byłam w Mediolanie, ale tak się złożyło, że nigdy nie weszłam do środka katedry i na jej dach, podziwiałam ją tylko z zewnątrz. Ponownie do trzech razy sztuka ;-). Boże i św. Joanno dzięki!!!

Po powrocie, gdy emocje już opadły, zorientowałam się, że coś jeszcze łączy moje bierzmowanie ze święta Joanną. Poczytałam dokładniej o historii powstania kaplicy rodzinnej na cmentarzu w Mesero, gdzie spoczywa św. Joanna. Wnętrze tej kaplicy jest przyozdobione mozaiką. Przedstawia ona Joannę jak oddaje w opiekę Matce Bożej Fatimskiej swoją córkę Mariolinę w towarzystwie Teresiny, siostry Piotra. Postać Matki Bożej z Fatimy pojawiła się na mozaice, ponieważ Joanna miała do niej duże nabożeństwo. Nie wiem czy wypada tak napisać, może to zbyt śmiałe ale mnie chyba też oddała, bo sakrament bierzmowania przyjęłam właśnie 13 maja (ta data nie była planowana, akurat tak wypadło) czyli w dzień wspomnienia Matki Bożej Fatimskiej. Jest jeszcze jeden fakt związany z datą mojego bierzmowania, Joanną i Kimś jeszcze… Otóż jak wiemy 13 maja 1981 r. Matka Boża Fatimska ocaliła życie Jej wielkiego czciciela – Jana Pawła II, a to właśnie On beatyfikował Joannę i kanonizował na Świętą. Jak powiedział przed laty najstarszy syn Św. Joanny – Pierluigi Molla: „Moja mama była ostatnią kobietą kanonizowaną przez Jana Pawła II i to zapewne Ona wyjdzie Mu na spotkanie w Niebie” 🙂 Czyżby Święci prowadzili nas w ten sposób, że czasem wskazują nam innych Świętych – być może do pomocy….?

I to by było na razie na tyle. Na razie na tyle , bo mam wrażenie, że historia mojej przyjaźni ze Święta Joanną jest żywa i ciągle się pisze. Nie wiem dokładnie, gdzie mnie ona zaprowadzi w przyszłości. W tej chwili widzę, że prowadzi ku ludziom i Bogu. Może z jakiś czas pojawi się trzecia część tego świadectwa?

Edyta

Niezwykłe spotkania w Italii

Nasze rodzinne pielgrzymowanie rozpoczęło się 26 maja 2016 r. Tego dnia przylecieliśmy do Włoch, zakwaterowaliśmy się i zjedliśmy pierwszą włoską kolację. Następnego dnia rano wyruszyliśmy do Ponte Nuovo. Kościółek akurat był sprzątany przez bardzo miłych, starszych ludzi. Zanim zatopiliśmy się w modlitwie, rozmawialiśmy chwilę z państwem, którzy zachęcali nas do odwiedzenia domu Joanny i Piotra Mollów. Potem wpisaliśmy nasze intencje do pamiątkowej księgi, zrobiliśmy kilka zdjęć i zaczęliśmy się modlić. W pewnej chwili pani sprzątająca niezwykle ożywiła się i podeszła do nas, żeby oznajmić nam, że córka św. Joanny właśnie idzie tu z grupą. Pan w tym czasie zdążył wyjść na zewnątrz i dowiedzieć się, że grupa przejdzie najpierw pod dom, a potem wróci do kościółka. Oczekiwaliśmy z dreszczem emocji, gdyż nie spodziewaliśmy się takiego spotkania. Po kilkunastu minutach grupa weszła do kościółka. Gianna Emanuela chwilę później zwróciła na nas uwagę. Przedstawiliśmy się, a ponieważ trzymałam w rękach przewodnik śladami św. Joanny Beretty Molli – „W podróż miłości” ks. Piotra Gąsiora Gianna wzięła go z moich rąk i pokazała grupie, dodając krótki komentarz o przewodniku. Wtedy też powiedziałam Jej o tym, że w Polsce mamy Stowarzyszenie Przyjaciół Świętej Joanny Beretty Molli. Zachwyciła się. Po chwili zaczęła opowiadać o kościółku i o swojej mamie, uśmiechając się przy tym często. Była bardzo pogodna. Po prelekcji podeszła do nas i wówczas korzystając z możliwości powiedziałam jej o tym, że dziś jest nasza 10 rocznica ślubu. Zaczęła składać nam życzenia i przytulać nas. Wtedy dałam jej przetłumaczone świadectwo o naszej córeczce Asi, której święta Joanna patronuje od pierwszych chwil życia i niejednokrotnie uratowała w zagrożeniu życia. Gianna Emanuela przytuliła mocno Asię i kilka razy ucałowała. Potem była jeszcze chwila na wspólne zdjęcia i pożegnanie, jakże serdeczne. Wychodząc, zatrzymała się, wyjęła z torebki trzy obrazki (jeden z relikwią) i wręczyła nam. Byliśmy pod wielki wrażeniem. To był pierwszy w tym dniu „prezent z nieba”!

Następnie udaliśmy się do Magenta, pod dom państwa Berettów oraz do Instytutu Sióstr Kanosjanek. Tam czekała nas kolejna niespodzianka! Spotkaliśmy siostrę zakonną, która była podopieczną świętej Joanny. Zapytałam ją czy mogłaby zaprowadzić nas do kaplicy, w której Joanna i Piotr otrzymali błogosławieństwo na początek oficjalnych zaręczyn. Siostra z radością to uczyniła. Po krótkiej modlitwie i kilku zdjęciach zaproponowała, abyśmy zostali jeszcze w kaplicy i spokojnie się pomodlili, po czym wyszła. Wychodząc z oratorium siostra jeszcze raz spotkała się z nami i pokazała obrazy fundatorek tego miejsca. Zapytała jak mamy na imię. Skojarzyła też fakt odwiedzin polskiej grupy pielgrzymów (3 tygodnie wcześniej), którą byli nauczyciele ze Szkoły Podstawowej na terenie Parafii Redemptor Hominis wraz z księdzem Piotrem Gąsiorem z Krakowa. Na koniec przytuliła mocno nasze dzieci i podarowała nam obrazki ale ku mojemu zdziwieniu nie świętej Joanny lecz Jej rodzonego Brata – ojca Alberta Beretty. Głęboko mnie to zastanowiło i pomyślałam sobie, że Joanna daje nam również w jakimś celu swojego brata.

Na koniec dnia pojechaliśmy do Mesero, na cmentarz i do Sanktuarium Najświętszej Rodziny i św. Joanny, gdzie w kaplicy, przy relikwiarzu chciałam złożyć „wotum wdzięczności” za życie Asi – serduszko z jej zdjęciem, datą urodzenia i słowami wdzięczności dla świętej. I kolejna niespodzianka! Zainteresował się nami starszy ksiądz, który jak się okazało po krótkiej rozmowie w wieku kilku lat chodził ze świętą Joanną na wycieczki jako podopieczny. Ksiądz ucieszył się bardzo spotkaniem. Rozmawialiśmy chwilę o Polsce, gdyż kilka lat wcześniej pielgrzymował do Częstochowy, Wadowic i Krakowa. Podarował nam obrazki św. Joanny z modlitwą po polsku. Zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcia, a na koniec zaprosił nas do swojego domu, gdyż chciał pokazać nam swoje zdjęcie z Joanną. Przed naszym wyjściem pobłogosławił nas i odprowadził długo machając ręką na pożegnanie.

To był dzień pełen ogromnych wrażeń i pięknych wspomnień, które na zawsze zostaną w naszej pamięci. Cały krótki pobyt we Włoszech opieraliśmy na tych niezwykłych doświadczeniach, które było dane nam przeżyć.
Dziękujmy Ci kochana Joanno za te wielkie dary, które otrzymaliśmy na twojej ziemi. Mamy nadzieję wrócić tam jeszcze nie raz…

Monika i Jacek

Nie tylko patronka

Kasia:
Nasza szkoła dopiero się buduje. Buduje się fizycznie, bo dopiero wykańczany jest budynek, w którym będziemy się uczyć. Buduje się też społeczność naszej szkoły. Nasza szkoła potrzebuje patrona i orędownika. Właściwie można powiedzieć, że święta Joanna sama przyszła i zaproponowała, że zaopiekuje się nami. Aby lepiej ją poznać część grona pedagogicznego naszej szkoły wyruszyła na pielgrzymkę szlakiem św. Joanny Beretty Molli do włoskiej Lombardii. Pielgrzymkę zorganizowało Stowarzyszenie Przyjaciół Św. Joanny Beretty Molli a opiekę duchową sprawował ks. Piotr Gąsior.

Nie była to typowa pielgrzymka do Włoch. Były to raczej rekolekcje. W spokoju i bez pośpiechu odwiedzaliśmy kolejne miejsca związane z naszą Świętą. Miejsca, w których nie zatrzymałby się przeciętny pielgrzym czy turysta przyjeżdżający poznać uroki Italii. A jednak będąc w kościołach, w których modliła się święta Joanna i pod domami, w których mieszkała, wciąż spotykaliśmy się z jej żywą obecnością. Spotykaliśmy się z ludźmi, dla których nie była ona świętą z obrazka ale żywą kobietą, sąsiadką, przyjaciółką, opiekunką, lekarzem. Czuliśmy jej obecność siadając w tych samych ławkach, w których miała zwyczaj siadać a nawet na jej krześle w ambulatorium.

Coraz bardziej poznawaliśmy świętość Joanny realizującą się z pozoru tak zwyczajnie. Spotkaliśmy się z kobietą, która doświadczała rozterek, szukała swojej drogi, a przy tym miała tyle wewnętrznego spokoju i zaufania Panu. Kobietą, która doznawała w życiu cierpienia a jednocześnie była przepełniona prawdziwym szczęściem. Kobietą ofiarną, która całe życie oddała innym: dziewczynkom z Akcji Katolickiej, swoim pacjentom, mężowi, rodzinie i w końcu swojej córeczce. A jednocześnie była to kobieta tak bardzo ciesząca się życiem.

Oprócz czasu na refleksję i modlitwę mieliśmy też okazję cieszyć się tymi samymi radościami, co Joanna – pięknem przyrody, spotkaniem z drugim człowiekiem, śpiewem, dobrą włoską kuchnią i tańcem.

Dzięki tej szczególnej pielgrzymce nie tylko lepiej poznaliśmy naszą Św. Joannę ale zostaliśmy pociągnięci do prawdziwej przyjaźni z nią. Teraz wiemy, że nasza szkoła będzie miała nie tylko patronkę ale prawdziwą opiekunkę i orędowniczkę.

O rekolekcjach słów kilka…

Kinga i Darek:
Czas spędzony na tych rekolekcjach, pozwolił nam oderwać się od codzienności i wniósł w nasze małżeństwo świadomość tego, jak bardzo ważne jest pielęgnowanie miłości poprzez wzajemną uczciwość.

Basia:
Kolejne rekolekcje o małżeństwie i wydawać by się mogło cóż nowego? A jednak. Miłość pielęgnowana w uczciwości małżonków, których połączył Jezus. Spoiwem jest Jego Krew, zatem ze względu na to uczciwym jest kochać męża, być wierną i nie opuszczać go aż do śmierci. Piękne i możliwe nawet we współczesnym świecie.

Monika:
Te rekolekcje pomogły mi na nowo odkryć piękno sakramentu małżeństwa. Zbliżyć się do Pana Jezusa i współmałżonka. Zrozumieć sens uczciwości, a nade wszystko cud miłości ofiarnej samego Boga. Zmieniły moją modlitwę i dały początek czemuś nowemu, czego Duch Święty pozwolił mi doświadczyć, mimo że jeszcze tego nie pojmuję. Ufam, że prowadzeni Bożą Miłością, dojdziemy szczęśliwie do upragnionego nieba.

Jadwiga i Maksymilian:
Mimo wielu trudności dotarliśmy na rekolekcje. Wróciliśmy napełnieni Bożą siłą. Nadal podejmujemy nasze codzienne obowiązki, ale dostrzegamy, że z nami idzie Bóg i pragnie nam błogosławić, jeżeli tylko otworzymy nasze serca na Jego łaskę. Polecamy każdemu kto chce w życiu małżeńskim i rodzinnym czegoś więcej.

Piotr:
Uczciwość małżeńska, jak się okazało, to temat ciągle do odkrycia. Dzięki tym rekolekcjom udało mi się spojrzeć na ten wymiar małżeństwa jeszcze głębiej i szerzej. Wierzę głęboko, że dzięki temu miłość w naszym małżeństwie będzie mogła być jeszcze lepiej pielęgnowana.

Chwila wyjątkowa

Nasze zaręczyny miały miejsce siedem lat temu. Wspomnienia umykają, więc szczegóły co do tego wydarzenia zatarły się już trochę w mojej pamięci. Wiem jednak, że zależało mi, by była to chwila wyjątkowa dla nas na drodze w kierunku sakramentu małżeństwa. Tak też się stało. Okazało się, że było to nawet podwójnie wyjątkowe wydarzenie, gdyż miało miejsce dwukrotnie. Za pierwszym razem gdy Paweł, obecnie mój kochany mąż, oficjalnie w moim rodzinnym domu poprosił moich rodziców o rękę ich córki. I za drugim razem, kiedy na zaproszenie zaprzyjaźnionego księdza Piotra przybyliśmy do kościoła św. Józefa w Nowej Hucie, by w uroczysty sposób, z Bożym błogosławieństwem, rozpocząć przygotowania do ślubu, który miał odbyć się za dwa lata.

Było to dla nas miejsce szczególne ze względu na to, że znajdują się tam relikwie wspaniałej świętej kobiety – lekarki, żony i mamy – św. Joanny Beretty Molli. Przed jej obrazem w osobistej modlitwie powierzyliśmy drogę narzeczeństwa, jaka nas czeka, by następnie u św. Józefa (który również jest nam bliski, stąd wybór jego na patrona naszego syna) z radością uczestniczyć w Eucharystii, podczas której miał miejsce uroczysty moment błogosławieństwa nas jako narzeczonych, podarowania pierścionka zaręczynowego i modlitwy za nas uczestników mszy świętej. Wśród nich znalazła się moja siostra, która potem była świadkiem na naszym ślubie. Były to wzruszające chwile, podczas których zapraszaliśmy Ducha Świętego, by pomógł nam wytrwać w pięknej czystej miłości do ślubu.

Staramy się budować świętość w naszym małżeństwie codziennie na nowo wybierając miłość jako drogę naszego życia. Nie jest to łatwe, ale ufamy, że z Bożą pomocą, o którą prosimy od początku, uda się nam. Opieka św. Joanny towarzyszy nam cały czas – najpierw jako małżeństwu teraz jako rodzinie. Chwała Panu!

Magdalena, żona Pawła, mama Józia i Tereski
W małżeństwie od 5 lat

Karolek

Początek tej historii ma miejsce długo zanim Karolek się począł. Dowiedziałam się, że jako pielęgniarka po dwóch urlopach macierzyńskich i zwolnieniu lekarskim straciłam prawo wykonywania zawodu. Kiedy więc wytłumaczyłam mężowi, że nie mogę tak po prostu wrócić do pracy, on zapytał z uśmiechem: – To co? Kolejny dzidziuś? A ja odpowiedziałam bez wahania: – Dobrze.

– Tak się umówiliśmy – śmieje się p. Edyta Goluch ze Skawiny. – To był początek życia Karolka w naszych sercach. Pamiętam, że jakiś czas potem byliśmy w Kalwarii Zebrzydowskiej i tam, przed obrazem Matki Bożej zawierzyłam Jej opiece nasze trzecie maleństwo jeszcze zanim się poczęło. Do tej pory ofiarowywaliśmy Maryi naszych chłopców (starsi bracia Karolka to Jaś oraz Michałek) po ich przyjściu na świat, jadąc z nimi na Jasną Górę. Tym razem było inaczej. Długo klęczałam przed obrazem w Kalwarii. Prosiłam Matkę Bożą, by miała w opiece to dziecko, aby zło nie miało do niego dostępu. Zawierzyłam Jej także całą naszą rodzinę. Jakiś czas potem pod moim sercem pojawił się wyczekiwany maluszek. Byliśmy bardzo szczęśliwi. Wszystko było dobrze i nic nie wskazywało na to, że już niedługo miało się to zmienić.

Co pani brała?

Poszłam na zakupy i zaczęło się krwawienie. Bardzo się przestraszyłam. Wstąpiłam po drodze do koleżanki. Jej mąż odwiózł mnie do domu, wezwaliśmy karetkę i trafiłam do szpitala. Tam niestety nie spotkałam się ze zbyt dobrym traktowaniem. Zdarza się bowiem, że kobiety zażywają leki, które mają doprowadzić do poronienia i potem zgłaszają się do szpitala jakby działo się to samoistnie, by otrzymać pełną opiekę. Przez to lekarze i personel nie są dobrze nastawieni do takich sytuacji. Kiedy wreszcie przyjęto mnie na wizytę jedno z pierwszych zdań jakie usłyszałam od lekarza brzmiało: – Co pani brała? A ja na to że kwas foliowy, który ma wspomagać rozwój maleństwa. Zaczął mnie badać i stwierdził, że dziecko żyje i jest w porządku. Wtedy nie wytrzymałam i rozkleiłam się przy nim zupełnie. Z radości i ogromnej ulgi, bo dopiero wtedy cały stres zaczął ustępować. Powiedziałam tylko: – Dzięki Bogu! I on po tym zmienił do mnie nastawienie. Wzięli mnie na oddział i zajęli się mną. Zrobili badania. Wtedy wyszło, że mam cukrzycę, więc muszę być na diecie i brać insulinę. To wiązało się ze zmianą trybu życia, co przy dwóch maluchach w domu było nie lada wyzwaniem. Wciąż jednak nie miałam diagnozy, nie wiedziałam jak postępować dalej. W tym czasie dla mnie i dla męża najtrudniejsze było zorganizowanie opieki dla dwóch synków, którzy zostali w domu. Nie mamy rodziny w Krakowie, nie mieliśmy komu ich powierzyć. Jaś miał wtedy cztery i pół roku i chodził do przedszkola, a Michałek półtorej. Wymagali opieki. Więc radziliśmy sobie jak się tylko dało i prosiliśmy o pomoc kogo się dało. Wtedy na chwilę przyjechała moja mama, brat, koleżanka wzięła urlop i także nam pomogła. Bo Jacek, mój mąż musiał chodzić do pracy.

Pół Podhala się modli

Wreszcie otrzymałam diagnozę: łożysko przodujące. A więc wielkie ryzyko i dla dziecka i dla mnie. Kazali mi leżeć. Po powrocie ze szpitala moje życie miało wyglądać tak: dieta, insulina, dwoje małych dzieci i leżenie. Praktycznie niewykonalne. Ale nie było rady. Najważniejsze dobro maleństwa. Wtedy też miał miejsce jeden z trudniejszych dla mnie momentów. Byłam na wizycie u profesora, który kiedy dowiedział się jaka jest moja sytuacja, wyraził swoją dezaprobatę mówiąc, że nie dość, że przychodzę z trzecim dzieckiem to jeszcze takie komplikacje. Powiedziałam mu, że to dziecko jest tak samo kochane jak dwójka starszych i tego faktu nic nie zmieni. Ale więcej tam nie poszłam. Wróciłam do domu i zaczęło się leżenie.

Asia, studentka, córka bliskich znajomych, a obecnie matka chrzestna Karolka, bywała wtedy u mnie z pomocą. Pewnego dnia przyniosła mi obrazek św. Joanny Beretty Molli i poradziła, by prosić za jej wstawiennictwem. Znając historię św. Joanny modliłam się szczerze, patrząc jej w oczy: ja nie chcę umierać tak jak ty… Miałam jeszcze obrazek Jana Pawła II. Tego samego dnia Asia powiedziała mi: – Ciociu, pół Podhala się za ciebie modli, musi być dobrze! To były dla mnie niezwykle ważne słowa. Ja czułam tę modlitwę. Bo już wtedy bardzo się bałam. Wiedziałam czym takie komplikacje grożą, obawiałam się po prostu, że mogę nigdy nie zobaczyć tego dziecka, bo nie przeżyję porodu…

Znów szpital

Któregoś dnia, kiedy wstałam, żeby pójść do toalety okazało się, że krwawienie wróciło. Położyłam się znów. Był ze mną tylko mały Michałek. Poprosiłam go żeby podał mi kanapki. I podał. I żeby przyniósł mi telefon. I on zrozumiał. Karetka była w drodze. Nie miałam tylko z kim zostawić malucha i mieszkania. Zadzwoniłam po Asię. Przybiegła zaopiekować się Michałkiem, a mnie zabrali na oddział. Byłam wtedy w szpitalu około dwa tygodnie. Cały czas leżałam. Nawet z boku na bok odwracałam się bardzo powoli, musiałam uważać na każdy ruch. Dużo modliłam się na różańcu. A pod koniec czytałam także psalmy. Jednak największym umocnieniem była dla mnie codzienna Komunia św.

Nie chciałam się żegnać

Pamiętam, że był piątek. Odwiedziła mnie kuzynka. Potem mąż. Kiedy wyszedł modliłam się na różańcu i kiedy odwracałam się na drugi bok rozpoczął się krwotok. Od razu zabrano mnie na salę operacyjną. Zdążyłam zabrać ze sobą tylko różaniec z Ziemi św. i telefon. Dzwoniłam do męża, który był jeszcze w drodze do domu, żeby się nie martwił i żeby wracał do dzieci. Chciałam go uspokoić, choć sama bałam się ogromnie. Próbowałam też powiedzieć mu wtedy, że go kocham, ale nie mogło mi to przejść przez gardło… Nie chciałam żeby brzmiało to jak pożegnanie…

Kiedy anestezjolog poprosił mnie, żebym rozluźniła pięść i zobaczył różaniec, powiedział, żebym zacisnęła na nowo. Pozwolił mi go zostawić w dłoni.

Nieocenione wsparcie męża

Nasz trzeci synek urodził się 16 października 2009 roku o godz. 21.05. Otrzymał imię Karol. Był wcześniakiem, ale jego stan był stabilny. O moje życie lekarze walczyli jeszcze całą noc. Nie mogli zatamować krwotoku. Przetoczyli mi sporo krwi i podali bardzo drogie leki. Kiedy obudziłam się następnego dnia w południe wszystko potwornie mnie bolało, ale obok siebie na poduszce miałam różaniec, który położyła tam pielęgniarka. Byłam jej bardzo wdzięczna.

Powoli przychodziłam do siebie na oddziale intensywnej terapii. Pamiętam, że w tamtym czasie niesamowitą pomocą i nieocenionym wsparciem był dla mnie mąż. Czułam wtedy jego ogromną miłość do mnie. Tego nie da się opisać.

Karolka mogłam zobaczyć dopiero na trzeci dzień. Mąż zawiózł mnie na wózku pod inkubator. Stałam tam nad naszym maleństwem, a łzy płynęły mi po policzkach. Był taki maleńki! Ważył niecałe półtorej kilo. Mąż wtedy obejmował mnie, podtrzymywał i ciągle do mnie mówił. Karolek miał typowe objawy wcześniaków: odma płucna, problemy z oddychaniem, nie tolerował mojego pokarmu, ale szybko dochodził do siebie. A kiedy nadszedł dzień, w którym mogłam go wreszcie pierwszy raz przytulić byłam taka szczęśliwa! I wzruszona. Nie da się opisać uczuć matki, która po raz pierwszy po tak długiej walce o życie przytula swoje dziecko.

Dziękuję…

Wyszłam ze szpitala wcześniej niż Karolek. Odciągałam pokarm w domu i woziliśmy go małemu na zmianę z mężem. Maluszek został wypisany dopiero po prawie dwóch miesiącach.

Dziś Karolek ma pięć lat, świetnie się rozwija, jest ogromną radością rodziców i nie ma śladu po tej trudnej walce o życie jaką stoczył wraz ze swoją mamą.

– Jestem przekonana, że jest to zasługa żarliwej modlitwy tylu osób. Wiem, że mnie uratowała św. Joanna, a Karolka dziś już święty Jan Paweł II. Ale zrobili to rękami ludzi. Chciałabym z tego miejsca z serca podziękować wszystkim, którzy byli tego dnia na dyżurze: lekarzom i pielęgniarkom, oraz wszystkim, którzy nas w tym czasie w jakikolwiek sposób wspierali. Wiem bowiem, że moje życie jest cudem. Dziękuję Bogu!

Świadectwa wysłuchała i zanotowała Justyna Sowa

„Po pielgrzymce”

Św. Joannę znam od wielu lat, ale dopiero w tym roku miałam możliwość odwiedzenia tych włoskich okolic, w których żyła. Świadomość, że jestem właśnie w tych samych miejscach, w których ona modliła się i przebywała była poruszająca. Siedzenie w ławce, w której zwykła siedzieć czy podążanie drogą, którą codziennie chodziła do kościoła wywoływało we mnie wzruszenie, spotęgowane prostotą tych miejsc. Ich zwykłością.

Podczas pielgrzymki odczuwałam obecność Joanny wśród nas i Jej opiekę. Przykład? Dość często padał tam deszcz, ale zawsze wtedy, kiedy byliśmy w samochodzie, w kościele bądź kawiarence. Gdy zbieraliśmy się do wyjścia – ani kropli. Ktoś powie – przypadek. A ja jestem przekonana, że takie przypadki nie zdarzają się kilka razy pod rząd przez cztery kolejne dni.

Wspaniała była Msza św. w kościółku w Ponte Nuovo, w którym Joanna często bywała. Po raz pierwszy zobaczyłam tam wiele Jej zdjęć, których nie znałam. A spotkania z s. Carlą, przyjaciółką Joanny z młodości, jej serdeczności i świadectwa uzdrowienia nie zapomnę nigdy. Pomyślałam sobie wtedy, że chyba na tym polega obcowanie świętych – oni pozwalają nam się „dotknąć” poprzez ludzi i różne znaki.

Jestem przekonana, że po tej pielgrzymce to nie Joanna jest bliżej mnie, bo Ona zawsze była, ale ja jestem bliżej Niej. Kochana św. Joanno, dziękuję Ci, że pozwoliłaś się „dotknąć”.

J.S.

„Interwencja Joanny w naszym życiu rodzinnym”

Nazywam się Maja Gniłka. Urodziłam się w 1978 roku. Jestem żoną Zbigniewa. Mamą szóstki dzieci: bliźniaków Agnieszki i Michała 2002, Joanny 2004, Anny 2006, Łucji 2011 oraz Karola 2014 rok. Pochodzę z rodziny w której wartości chrześcijańskie były znane, ale były odrzucane w czasie mojego dzieciństwa. Jako młoda dziewczyna uważałam, że aborcja jest słusznym rozwiązaniem, ba… ratunkiem i prawem kobiet do wolności i niezależności. Prawem każdej kobiety. W szkole średniej zaczęłam szukać sensu życia. Nawróciłam się pewnego popołudnia. Koleżanka zaprosiła mnie na spotkanie Wspólnoty Oazowej, tam w piosence usłyszałam – „Jezus Cię kocha”. Poczułam się ukochana. Wraz z nawróceniem dostałam dar wiary w Naukę Kościoła Katolickiego. Powoli uczyłam się wszystkiego, od odmawiania różańca, przez odkrywanie wspaniałości Pisma Świętego. Jezus dał mi się pokochać osobowo i prosto. Zaczęłam poznawać różne wspólnoty w kościele i od początku mojej drogi fascynowały mnie ubogie zakony, ludzie radykalni i bezkompromisowi. Zaczęłam też poznawać naukę Kościoła w sprawie aborcji.

Pan po kolei dawał mi odkrywać w swojej miłości i mądrości wszystkie aspekty i konsekwencje jakie idą za wyborem Boga jako Pana swojego życia. Rodziła się we mnie wiara w moim zdaniem niemożliwe rzeczy, zaczynałam wierzyć, że przez konsekwencję wyboru Jezusa mogę „wygrać” swoje życie. Powoli uzdrawiało się moje serce i poszerzało.
W roku 2000 byłam na Rekolekcjach Ignacjańskich w Częstochowie, z okna widziałam dom Małych Sióstr Jezusa. Po zakończonych rekolekcjach, poszłam do ich domu, akurat miały gości więc poszłam prosto do kaplicy. Tam znajdowała się Figurka Dzieciątka Jezus naturalnej wielkości, która wyciągała do mnie rączki. Wiele łez wypłakałam tego popołudnia, żaląc się Jezusowi, a jednocześnie doświadczając oczyszczenia. Nabrałam wtedy godności i przekonania, że chcę i mogę być matką. Zwyczajną żoną i mamą. Przyobiecałam wtedy Jezusowi, że przyjmę wszystkie dzieci, którymi mnie obdarzy. Wraz z mężem poznaliśmy się w duszpasterstwie akademickim. Zaplanowaliśmy piękny ślub. Równo w pierwszą rocznicę ślubu chrzciliśmy śliczne bliźniaki: chłopca i dziewczynkę. Byliśmy takim idealnym małżeństwem, z idealnym rozwojem sytuacji, z idealną parką w domu. Kiedy bliźnięta miały 1,5 roku zupełnym zaskoczeniem dla nas była moja kolejna ciąża. Mieliśmy inne plany. Wydawało nam się, że oparte na Panu Bogu… Dzieci miały trochę podrosnąć, a ja wrócić do pracy, bo właśnie wzięliśmy kredyt na mieszkanie i rozwijaliśmy wspólny biznes. Oczywiście nie podlegało dyskusji, że dzieciątko się urodzi, ale w tamtym momencie było nam bardzo trudno je przyjąć. W naszym małżeństwie nastąpił kryzys. Nie potrafiliśmy pogodzić się z sytuacją, nie potrafiliśmy sobie tego poukładać. Od początku ciąży bardzo źle się czułam. Wszystko wymknęło nam się spod kontroli.

W trzecim miesiącu ciąży pojechałam z dziećmi do mamy. Gdy zasłabłam mama zaciągnęła mnie do miejscowego ginekologa. Powiedziałam lekarce, że mam duże bóle kręgosłupa oraz, że wyczuwam jakąś zmianę pod lewymi żebrami, więc zostałam skierowana do szpitala na kompleksowe badania.

Nigdy nie zapomnę tego dnia. Była Wielka Środa 2004 roku. Padła diagnoza: „Na lewej nerce jest narośl 8 na 9 cm, musimy panią natychmiast wypisać. Proszę jechać do najbliższego urologa. Już następnego dnia miałam pierwszą wizytę u urologa, który na podstawie badania USG oświadczył, że mogę być spokojna, bo to na pewno nie jest rak, ponieważ takie przypadki się nie zdarzają w młodym wieku i w dodatku w ciąży. Mąż zadecydował, że będziemy konsultować tę diagnozę. Byłam bardzo zdziwiona: przecież była tak dobra, a lekarz powiedział, że na 100% to nie jest rak? Jednak mąż był rozgniewany nonszalancją lekarza. Stwierdził, że pewność można mieć jedynie po wycięciu guza i badaniu histopatologicznym.

Zaczęliśmy i intensywnie szukać szpitali, w których można było uzyskać diagnozę, jednocześnie rozsyłaliśmy wieść o naszej sytuacji do rodziny, znajomych, zaprzyjaźnionych wspólnot z próśbą o modlitwę o rozeznanie drogi. Trafiliśmy do wrocławskiej kliniki wojskowej. Tam dowiedzieliśmy się, że ponad 90% podobnych zmian na nerce to nowotwory złośliwe i operacja jest potrzebna niezwłocznie. Pan doktor jak gdyby nigdy nic
powiedział: „Jutro się pani stawia w szpitalu, usuwamy ciążę i pojutrze wycinamy guza”. Uciekliśmy stamtąd zszokowani. Pomimo, że to dziecko zaskoczyło nas kompletnie nigdy nie braliśmy pod uwagę zabicia go. Szczególnie, ze moja droga do nawrócenia prowadziła przez weryfikację poglądów na temat czym jest aborcja. Prawo dopuszcza aborcję w takich wypadkach, ale cóż znaczy prawo ludzkie przy prawie Bożym? Znajomy lekarz udzielił nam wsparcia. Podpowiedział jakimi drogami możemy dotrzeć na konsultacje do rożnych ośrodków. Moje USG wysłaliśmy do różnych klinik w Polsce, a sami pojechaliśmy do Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi. Potraktowano nas tam z wielką życzliwością: nas, czyli rodziców i dziecko. Dostaliśmy bardzo ważne informacje: że mamy prawo do operacji w takim szpitalu, jaki sobie wybierzemy i taką metodą, jaką zaakceptujemy, oraz że nikt nie może nam narzucać diagnostyki, która mogłaby szkodzić dziecku. Jasne stało się też, że operacja musi być zrobiona jak najszybciej, jeszcze w ciąży. Potwierdzały to też informacje spływające z innych klinik. Musieliśmy znaleźć ośrodek i lekarza, który by się tego podjął, mając jedynie takie badania, jakimi dysponowaliśmy. Mieliśmy wsparcie ze strony duszpasterzy i grona życzliwych ludzi. Radziliśmy się katolickich etyków. Przystąpiłam do spowiedzi generalnej i dwukrotnie przyjęłam sakrament namaszczenia chorych. Modlitwa szła strumieniami. Modliły się pojedyncze osoby, modliły się zakony. Z rąk pewnej wielodzietnej matki trafił do mnie artykuł o jeszcze wtedy błogosławionej Joannie Beretcie Molli. Wcześniej czytałam o Niej, ale historia wydawała mi się przerażająca i nie potrafiłam zrozumieć nauczania Kościoła w takich przypadkach. Czytałam jakiś artykuł mając dwoje malutkich dzieci, mając piękne plany, kochającego męża i idealne życie. Ale jak wiadomo, życie nie jest idealne, a ideałem do którego mamy dążyć jest świętość w codzienności.

Kiedy czytałam podarowany mi artykuł przeżyłam szok, bo zobaczyłam że moja historia w tamtym momencie jest bliźniaczo podobna do historii Joanny. Napełnił mnie wtedy spokój i nabrałam przekonania, że w nauczaniu Kościoła jest mądrość. Czułam, że wówczas jedynie Joanna jest mnie w stanie zrozumieć i będąc blisko Bożego tronu przedstawiać moją sprawę. Stała się moją przyjaciółką. Przez Jej wstawiennictwo modliliśmy się o przyjęcie woli Bożej, bo mieliśmy pewność, że jak będziemy tej woli pragnąć, to Pan zbuduje z tego dobro. Nie mieliśmy przekonania, że operacja zakończy się sukcesem. Ale mieliśmy wielkie oparcie, że droga wierności nauczaniu kościoła i wyboru Nowego Życia jako wartości najwyższej i bezdyskusyjnej jest słuszna. Czytałam kolejne książki o życiu Joanny i jej umieraniu i starałam sie w każdym momencie trzymać sie jej słów i przykładu – jak przyjaciółki, pomimo trudnych momentów. Była pewność i pokój. Ale również niezrozumienie ze strony części otoczenia. Zmagania cywilizacji życia z cywilizacją śmierci. To był trudny czas, trzeba było o wszystkim porozmawiać: o bliźniętach, o ewentualnym pogrzebie …

Niektórzy lekarze mówili, że nie podejmą się operacji bez badania radiologicznego i że musimy je wykonać. W końcu trafiliśmy do kliniki urologicznej we Wrocławiu – najbardziej obskurnego miejsca na świecie. Kiedy tam przyszliśmy złapałam męża mocno za rękę i powiedziałam: „Wszędzie, tylko nie tutaj”. Ale to właśnie tam spotkaliśmy starszego pana profesora, który szanował nasze przekonania. Zwołał konsylium lekarskie. W 2004 roku nie było procedur medycznych dla takich przypadków jak nasz. Było dużo niewiadomych. Mając tylko badanie USG lekarze musieli działać niejako na oślep. Problemem była też narkoza, która miała objąć mnie i dzieciątko. Lekarze po wielu również zagranicznych konsultacjach, zgodzili się zrobić eksperymentalną operację wycięcia guza nerki u kobiety w piątym miesiącu ciąży. Termin operacji został wyznaczony na 12 maja. Kiedy już byłam w szpitalu, ni stąd, ni zowąd termin operacji został przesunięty na 13 maja. Na rocznicę objawień fatimskich…

Wtedy spłynęło na mnie przekonanie, że jeżeli Matka Boża objęła swoim patronatem czas operacji, to w całej tej historii dzieje się wola Boża. W dzień operacji mąż przyniósł mi do szpitala Gościa Niedzielnego. Na okładce było zdjęcie Joanny Beretty Molli! Okazało się, że 16 maja Joanna ma być kanonizowana. Było to dla nas ogromnym wzruszeniem. Joanna okazała się bardzo wdzięczną i prawdziwą przyjaciółką. Operacja trwała 6 godzin. Była skomplikowana. Okazało się, że pomiędzy dużą, ale niegroźną naroślą, a nerką był guz 2 na 3 cm – niewidoczny na USG – niezwykle złośliwy, bardzo rzadki, nie występujący u młodych osób. Jestem pierwszym zarejestrowanym przypadkiem w ciąży. Nowotwór ten jest odporny na działanie chemii, rozwija się bezobjawowo, zabija w ciągu 6 miesięcy. Jedynym lekarstwem jest operacja, zanim da przerzuty. Doktor powiedział, że nie dożyłabym do końca ciąży i zaryzykował twierdzenie, że to ciąża spowodowała, iż guz dał symptomy w postaci mojego ogromnego osłabienia. Wtedy uświadomiliśmy sobie, że Pan Bóg ma swoje plany. Kiedy zaszłam w ciążę wydawało się to nam porażką i niewypałem, a okazało się, że to dzieciątko uratowało moje życie. Z perspektywy czasu mogę świadczyć o świętości życia, o troskliwości Matki Bożej, której jest poświęcona nasza cała rodzina oraz o świętych obcowaniu. W naszej rodzinie szczególnej interwencji za sprawą wspaniałej Joanny!

Nastąpiło przewartościowanie i zaczęliśmy zadawać sobie pytanie co jest nam do zbawienia koniecznie potrzebne, a nie co jest potrzebne do szczęścia. Zanim spotkały nas te doświadczenia byliśmy katolickim małżeństwem z ułożonym życiem. Myśleliśmy, że rozeznanie powołania już nastąpiło. Wydawało nam się, że wiemy jak żyć i mieliśmy swój plan. I tu nagle taka intensywna interwencja! Zrozumieliśmy, że rozeznanie powołania musi odbywać się cały czas. Szybko dojrzeliśmy. Napełnił nas pokój, który jest darem Ducha Śwętego. Znany we Wrocławiu Ks. Orzechowski mówił: „Nie bójcie się czytać znaków w swoim życiu. Nie bójcie się czytać dat. Tylko róbcie to wszystko po chrześcijańsku”. W tej historii znaki były tak ewidentne, że trzeba by było być ślepcem, żeby ich nie zauważyć. Mieliśmy głębokie przekonanie, że urodzi się dziewczynka. 19 października, siłami natury i po bardzo lekkim porodzie przyszła na świat nasza córka. Było jasne, że będzie miała na imię Joanna. Joanna Maria. Wbrew temu, że musiała przed swoim narodzeniem uczestniczyć w stresie, gonitwie i łzach jest do tej pory najweselszym, najbardziej optymistycznym z naszych dzieci. Zna swoją historię i jest z niej bardzo dumna. Ma szczególne nabożeństwo do Joanny Beretty Moli.

Maja i Zbigniew Gniłka.
Ur.1978.
Małżonkowie od 2001.
Plastyk i manager.
Mieszkają od 2012 w Sztokholmie

„Patronka naszego związku i nie tylko…”

Świętą Joannę Berettę Mollę „poznałam” w Wielki Piątek 2006 roku, na kilka tygodni przed ślubem. Przeżywałam wówczas rozterki dotyczące mojej drogi życia. Siostra narzeczonego zaproponowała mi, abym zainteresowała się postacią św. Joanny. „Ona tak, jak Ty miała różne dylematy” – powiedziała. Zaczęłam szukać w Internecie informacji o Świętej Joannie i wtedy rozpoczęła się moja przygoda z Tą Wielką Świętą. Nie wkładałam żadnego wysiłku, by zafascynować się Jej Osobą. Dokonało się to natychmiast jak tylko odkryłam, że Ona też miała swoje problemy, trudne sprawy, wizje i marzenia. Święta Joanna stała się mi bardzo bliska. Stała się dla mnie wzorem. Postanowiłam obrać Ją patronką naszego związku, a zatem stała się też naszą orędowniczką i opiekunką.

Początkowo korzystając z Internetu wydrukowałam teksty różnych modlitw za Jej wstawiennictwem i często odmawiałam je prosząc o opiekę i wyproszenie potrzebnych Łask. Polecałam Jej naszego pierworodnego synka, którego dzień narodzin wyznaczono na 27 kwietnia, a więc w wigilię wspomnienia. Często umacniałam się Jej przykładem, szczególnie wtedy, gdy było ciężko, gdy przyszło przeżywać trudne doświadczenia.

W czerwcu 2009 uświadomiłam sobie, iż bardzo chciałabym pojechać do Niej, tam do Włoch. Byliśmy wówczas z Mężem na etapie planowania wakacyjnego wyjazdu. Ułożyliśmy plan podróży tak, aby choć kilka godzin być w ziemi Św. Joanny.

Był 26 lipca 2009 roku. Prowadzeni przez GPS dotarliśmy najpierw do Magenty, potem do Mesero i Ponte Nuovo. To były wspaniałe chwile wypełnione spokojem niezapomnianych wrażeń, które na zawsze zostaną w moim sercu. Patrząc na wizerunek Świętej, prosiłam Pana Boga, aby jeśli pozwoli nam cieszyć się macierzyństwem po raz drugi, przez wstawiennictwo Joanny miał w Swojej opiece nasze Dzieciątko. Pan Bóg podarował nam nowe Życie. Od pierwszych dni ofiarowałam Mu to Maleństwo przez Świętą Joannę.

Pojawiło się zagrożenie – przetrwaliśmy, a potem 12 trudnych tygodni związanych ze znacznie nasilonymi objawami ze strony układu pokarmowego. W tym czasie starałam się czerpać siły od świętej Joanny. Kolejny etap ciąży wydawał się być stabilny i trwał 7 tygodni. Wtedy nie wiedziałam , że te 7 tygodni, to czas „odpoczynku” i nabierania sił na następny niełatwy okres.

Nastał 24 tydzień, trafiłam do szpitala. Diagnoza: zagrożenie porodem przedwczesnym. Konieczna: hospitalizacja, tzw. „ścisłe łóżko” i włączenie środków farmakologicznych podtrzymujących ciążę, w celu niedopuszczenia do rozwoju akcji porodowej. Nasze Maleństwo miało wówczas 650 g. Przypuszczalnie wiedzieliśmy, że to dziewczynka. W tej nowej i trudnej sytuacji powierzyłam Świętej Joannie Maleństwo czyniąc swego rodzaju deklarację: „Jeżeli moje Dziecko jest dziewczynką, urodzi się zdrowa i w odpowiednim dla Niej czasie – obiecuję, że otrzyma imię Joanna na Twoją cześć”.

Święta po raz kolejny wzięła sprawy w swoje ręce. Nie znaczy to, że wszystko „ucichło”, gdyż nadal było wiele obaw, ale pomogła mi przetrwać najpierw czas niespełna 4 tygodni leczenia szpitalnego w rozłące z najbliższymi, a w szczególności z 20 miesięcznym synkiem, co nie było łatwe. A potem okres dwóch miesięcy oczekiwania i nowych trudności.

W Wielką Sobotę tj. 3 kwietnia 2010 roku rozpoczął się poród. Wyjeżdżając do szpitala usłyszałam w radio o śmierci Pana Piotra Molli, pomyślałam: kolejny znak. Nasza córeczka przyszła na świat rano 4 kwietnia (w Wielką Niedzielę). Urodziła się szczęśliwie w 37 tygodniu ciąży, zdrowa! Zgodnie z obietnicą Święta Joanna Beretta Molla została Jej Patronką.

Joasia jest bardzo żywotnym, odważnym, wesoły i zaradnym dzieckiem. Według mnie to też zasługa Świętej. Kiedy ukończyła 2 lata, odkryłam pewien fakt: Asia urodziła się w dniu, który dla Świętej Joanny był szczególnie ważny, gdyż 4 kwietnia był dniem Jej Pierwszej Komunii Świętej. Niby szczegół, lecz dla mnie wiele znaczy.

Święta Joanno, nie znajduję słów, którymi umiałabym podziękować Ci za Twoje orędownictwo w tylu sprawach. Niech moje starania, aby jak najlepiej wychowywać dzieci, będą najlepszą wdzięcznością za wyproszone przez Ciebie Łaski.

Twoja czcicielka – Monika